બે કિસ્સા !!!!

બે કિસ્સા !!!!

૧.ડૂડલિંગ 😇

બપોરની રિસેસમાં પગથિયાં ઊતરતાં ઊતરતાં -

શિક્ષક - ૧ : અરે ! આ છોકરી ખરેખર ધ્યાન નથી આપી રહી !

શિક્ષક - ૨  : તને  એમ કેમ લાગ્યું ? 

શિક્ષક - ૧ : આજે ગણિતમાં દશાંશ વિષે ચર્ચાઓ કરી તો એ એની નોટ પાછળ ડિઝાઇન જ કરતી રહી. એનું વર્ગમાં શું ચર્ચાઓ ચાલતી એની પર ધ્યાન જ નહોતું. 

શિક્ષક - ૨  : આ તારી ધારણા છે કે તને ખાતરી છે કે તેનું ધ્યાન નહોતું?

શિક્ષક - ૧ : નહોતું જ તો વળી ! એને એકેવાર માથું ઊંચું કરી બોર્ડ તરફ જોયુંય નથી. 

શિક્ષક - ૨  : પણ, એનાથી એનું ધ્યાન હતું કે ન હતું એ સાબિત થઈ શકે એમ નથી. 

શિક્ષક - ૧ :  તો શું કરું ?

શિક્ષક - ૨  :  તને શું લાગે છે કે વર્ગમાં સૌથી વધુ ધ્યાન કોણે આપેલું ?

શિક્ષક - ૧ : આ નામના છોકરાએ. 

શિક્ષક - ૨  : ગુડ. તો હવે રિસેસ પછી દસેક મિનિટ લઈ બંનેને વારફરતી મળી તે પ્લાન કરેલા તાસના હેતુઓને ધ્યાને રાખી મૂલ્યાંકન કરી જો. શું થાય છે ? ફરી વાત કરીશું. 

(રિસેસ પછી બંનેને મળી લીધા પછી) 

શિક્ષક-૧: બંનેને સરખી ખબર છે. સમજણ છે. જે સવાલો કર્યા એ બધાના એણે સરસ જવાબ આપ્યા! આ કેવી રીતે બને ? 

શિક્ષક - ૨  : એ એવી રીતે બને ! 😂

શિક્ષક - ૧ : કેવી રીતે ?

શિક્ષક - ૨  :  ડૂડલિંગ ! માણસનું મગજ શીખતું હોય ત્યારે જરૂરી નથી કે શરીર સ્થિર થઈ જાય. એટલું જ નહીં, આવી કોઈ હલનચલન  વડે જ મગજ વધુ કાર્યરત થાય એવા રિસર્ચ છે. એટલે આપણે પણ જ્યારે કોઈકની લાંબી વાત સાંભળવાની હોય ત્યારે આપની નોટબુકમાં કંઈક ને કંઈક ચિતરતા હોઈએ છીએ. અને એ વખતે આપણે સભાન હોતા નથી. એ એની મેળે સહજતાથી થાય છે. અને એવું થયા કરે એ નેચરલ છે. ઊલટાનું જો એ અટકી જાય તો આપણને ખલેલ પહોંચે છે. 

(શું લાગે છે તમને? તમારાથી કે તમારા વિદ્યાર્થીઓમાંથી કોનું આવું ડૂડલિંગ ચાલતું રહેતું હોય છે?) 

 

૨. તમારા ગામની નદી ! 😘

(શિક્ષક શાળામાં પ્રવેશ્યા ને ત્રીજામાં ભણતી એક છોકરી મળવા આવી.) 

એ : તમારા ગામની નદીમાં પાણી આવેલું ?

શિક્ષક : હેં ! મારા ગામમાં તો નદી જ નથી. 

એ : જુઠ્ઠા !

શિક્ષક : કેમ ? સાચે જ. તને કેમ એવું લાગ્યું કે મારા ગામની નદી છે અને હું તારાથી છુપાવું છું !

એ : નદી વગરનું તો કંઈ ગામ હોય ?

શિક્ષક : (મનમાં અહા ! વાત તો સાચી કે નદી વગરના ગામને કંઈ ગામ કહેવાય !) પણ શું થાય, મારા ગામને નદી નથી. 

(થોડીવાર એ શિક્ષકને દયાભાવથી જોઈ રહી -જાણે મનમાં વિચારી રહી હોય કે બિચારા સાહેબને કેવડી મોટી તકલીફ છે.)

થોડીવાર એમ ચૂપ રહ્યા પછી એ એની જે વાત કહેવાય આવેલી એનો દોર સાંધતાં : અમારે તો આ વખતે બહુ પાણી આવી ગયેલું. 

શિક્ષક : (સહેજ સ્માઇલ કરી એને એ અહેસાસ કરાવવા કે તું ચિંતા ના કર મને હવે નદી વગર ફાવી ગયું છે !) ઓહો ! તો પછી તમે શું કર્યું ?

એ : (હવે બરાબર હળવી થઈ ગઈ હતી તો છણકો કરી !) શું કરવાનું - ધાબા પર જતાં રહ્યાં. 

શિક્ષક : વાહ, તો તો પાણી જોવાની મજા પડી હશે નહીં ?

એ : હોવ. 

અને એ પછી તો તેઓ નદીમાં ખેતી નથી કરતાં - તેમની પાસે જમીન છે - એને તમાકુ રોપતાં આવડે છે અને એ શિક્ષકને શીખવશે જો શિક્ષક એના ખેતરમાં શીખવા જશે તો - વગેરે વગેરે વાતોની નદી વહી. 

એના ગયા પછી શિક્ષકને થયું કે શાળાનાં બાળકોના મનમાં આવી કેટલી નદીઓ વહેતી હશે અને એ બધાંને એ ક્યારે ઓળખી રહેશે !