સ્વ-મૂલ્યાંકન – વ્યક્તિત્વ વિકાસનું માપન

સ્વ-મૂલ્યાંકન – વ્યક્તિત્વ વિકાસનું માપન 

નાગરિક ઘડતર પ્રવૃત્તિ અંતર્ગત શાળામાં દરેક ગૃપના લીડરો તેમના સભ્યોને સાથે મળી સત્રાંતે સ્વ-મૂલ્યાંકન કરી રહ્યા છે  વિગતે ટૂંક સમયમાં ત્યાં સુધી પોસ્ટના અંતમાં આપેલ લીંક જોઈ ગત સત્રમાં બાળકોએ કરેલ મૂલ્યાંકનને સમજો 

 

  

– મારું મૂલ્યાંકન મારા વડે !

ડો.બાબા સાહેબની જન્મ જયંતિની ઉજવણી - નિયમો અને તેના કારણો !

ડો.બાબા સાહેબની જન્મ જયંતિની ઉજવણી  - નિયમો અને તેના કારણો !

🙋-:"રજા કહેલી ને ?"

😎 -: "અરે, આજે એક ખાસ વ્યક્તિનો જન્મદિવસ છે"

🙋 -: "આંબેડકરનો એ તો ખબર જ હતી !"

😎 -: "એટલે, એમ કે શાળામાં બધા મળીએ તો ઉજવીએ !"

🙋 -: "પ્રાર્થનાનું સેટિંગ તો અમે પાડી દઈએ, બીજું શું કરીએ ?"

😎 -:"જોઈએ, થોડુક મે વિચાર્યુ છે બાકી તમે કહેશો એમ !"

૧૪ મી એપ્રિલે આ સંવાદો પછી..પ્રાર્થનામાં આંબેડકરને "હેપ્પી બર્થ ડે" વિશ કરાયું. શાળામાં જેનો જન્મ દિવસ હોય તેનો કોઈ મિત્ર એના વિશે બધાને કહે.. હવે, આંબેડકરનો મિત્ર ?

😎-: "કોણ કહેશે આંબેડકર વિશે ?"

એક સાથે અવાજ આવ્યો, "તરૂણ"

અને એ બોલ્યો.. છેલ્લે ગૂંચવાઈ પણ ગયો કે હવે શું કહું ! "સામાન્ય રીતે તો કહેવાય કે એ સારું ભણે, સારું જીવન જીવે એવી શુભેચછાઓ!" એના મો પર ગૂંચવણ હતી અને મલકાટ પણ !

ત્યારબાદ વિગતે સમજાવ્યું કે આંબેડકર, ગાંધી, સરદાર, કલામ આ બધા આપણા માટે પ્રેરણારૂપ છે કારણકે તેઓ જ્યાં જન્મ્યા તે જગતને વળતું કૈક આપીને ગયા !

માત્ર એમને પૂજવાથી કઈ ના વળે, એના માટે આપણે આપણી આજુબાજુ જોતા રહેવું પડે જે તેમણે જોયા કર્યું અને થાય એટલું સુધાર્યા કર્યું..

ચહેરા થોડા મુંઝવાયેલા લાગ્યા તો ભાથીજીનું ઉદાહરણ આપ્યું ! આપણામાંથી કોણ પોતાનું લગ્ન છોડી ગામની ગાયો બચાવવા જાય ? અરે, છોડો પોતાનું નહિ... બીજાનું લગ્ન હોય અને નાચતા નાચતા છૂટી ગયેલી ભેંશ બાંધવા ય ના જાય ..અને એમના મોં પર એ વાતે ચમકેલી પ્રજ્ઞા !

"તો આંબેડકરે ખાસ શું કરેલું ?"

"બંધારણના ઘડતરમાં તેમણે મહત્વની ભૂમિકા ભજવેલી પણ તમારે જો એમની પાસેથી ખાસ કૈક શીખવાનું હોય તો એક તો વાંચવાનું શીખો, બીજું તાર્કિક રીતે નિયમો બનાવતા !"

અને એ જ વાક્યથી શાળાના નિયમો અને તેના પાછળના કારણો વિશે ચર્ચવા નું નક્કી થયું.. એમને જૂથમાં બેસી ચર્ચા કરી.. પછી આવીને બધા સમક્ષ કહી. અમારા માટે નવાઈ એ વાતની કે અમે ધારેલા એકેય નિયમ એમાં નહોતા.. (જેમ કે પ્રાર્થનામાં આ બાબતો હોવી જોઈએ, અથવા તો નાગરિક ઘડતરમાં કરવાની કામગીરી ના નિયમો) એના બદલે સામાન્ય નિયમો જેવા કે સવારે શાળામાં આવવાનો સમય, છૂટવાનો સમય, દરરોજ બધા પીરીયડ લેવાવા જોઇએ.. વગેરે... ટિપિકલ નિયમો આવ્યા..એના વિશે વિચારતા સમજાયું કે પેલા બીજા નિયમો તો સમયાંતરે એમનામાંથી અથવા એમની મદદથી બન્યા છે જે એમને નિયમ ક્યાંથી લાગે ? શાળાના આ પ્રકારના જે નિયમો ઉપરથી લદાયેલાં છે એમને જ એ બાળકોએ નિયમ તરીકે ગણ્યા !

રજૂઆત ખૂબ રસપ્રદ રહી જેમકે શાળા 5:00 છોડી દેવી જોઈએ તેના કારણમાં તેમણે જણાવ્યું કે જેથી બાળકો ઘરે જઈ શકે અને પોતાને મળેલું ગૃહકાર્ય કરી શકે આવી કેટલીક ચર્ચા બાદ જમ્યા અને કેટલાકનું જમવાનું ચાલુ હતું ત્યાં જ છૂટવા માટે ની સભા મળી ગઈ તો ઍક ગુજરાતી ગીત સંભળાવવાનું નક્કી કર્યું એ પૂરું થયું ત્યાં જ બૂમ આવી કે ભાથીજીની વાત કરી હતી તો કોલર ટાઇટ તો સંભળાવો અને પછી જે થયું એ જ કદાચ આંબેડકર જયંતિનું સાચું સેલિબ્રેશન હતું...

ઉજવણીના અંતની આનંદની પળો ને માણીએ > મારો કોલર ટાઈટ રાખજો

મૂલ્યાંનકનનું મૂલ્ય !

મૂલ્યાંનકનનું મૂલ્ય !

Ø  કસોટી લેવી કે ના લેવી ? લેવી તો કેવી રીતે લેવી ?

Ø  કસોટી બાળકોમાં તણાવ પેદા કરે છે કે ઉત્સાહ વધારે છે ?

આવા બધા પ્રશ્નોનું મંથન રહેતું જ હોય છે.

પરંતુ કસોટીમાંથી અમને એક હેતુ બરાબર મળી ગયો છે. "કસોટી અમારું શૈક્ષણિક ઓડિટ છે !"

એમને તો ખબર પડે કે અમે ક્યાં ભૂલો કરી અથવા ક્યાં સારું ના કરી શક્યા ! શિક્ષક તરીકે અમને અમારી ક્ષતિઓ મળી આવે તો આગામી વર્ષમાં એ માટે પ્રયત્ન થાય.

આ વર્ષે ગુણોત્સવમાં શાળામાં સ્વમુલ્યાંકન હતું. ગામની ભાગીદારી હવે તો સંપૂર્ણ હોય છે. આ દિવસે પણ સવારમાં એસ.એમ.સી. ની હજારોમાં પેપર વગરનું કામ પૂરું કરી એમને આખા દિવસની રૂપરેખા સમજાવી કે કયા સમયે કયા કયું કામ થતું હશે ! એ પણ કહ્યું કે જો બાહ્ય મુલ્યાંકન હોત તો આવનાર મહેમાન એમને જે ફ્રેમ કહેત એ મુજબ અમે ગણન અને શ્રુત લેખનનું કામ કરાવતા પણ હવે તમે કહો તેમ... વળી ચર્ચામાં ઉપાય મળ્યો કે એના કરતાં ચિઠ્ઠી બનાવી દઈએ અને કે ક્રમ આવે એ ક્રમની ફ્રેમની કસોટી લઈએ. સહમત જ હોઈએ ને !

        અમારા એસ.એમ.સી. અધ્યક્ષ તો નાના બાળકોને વાંચન પણ કરાવી આવ્યા. બાકીના સભ્યો છ થી આઠની કસોટી વાળા વર્ગોમાં હાજર રહ્યા. ગામના કેટલાક યુવાનો વળી પહેલા ધોરણના ટાબરિયાઓ ને લઇ મેદાનમાં વાર્તા અને વાતો કરાવવામાં પડ્યા.

નજીકની એક શાળામાં મૂલ્યાંકન માટે આવેલા ................... અચાનક શાળામાં આવ્યા. એમણે શાળામાં માત્ર ગુણોત્સવ અંગે જ નહિ અને શાળાની અન્ય નાની નાની વિગતો વિશે પૂછપરછ કરી સરાહના કરી. શાળાનો મિજાજ જોઈ કહે "તમને ખબર છે તમારા સૌની કાર્યશૈલી અને કલ્ચર એ આઇ.આઇ.એમ. અમદાવાદ જેવું છે. જ્યાં ઔપચારિક અને અનૌપચારિક બંને રીતે બાળકો જ્યાં હોય ત્યાંથી શીખે જ છે ! "

ગુણોત્સવ બાદ યોજાયેલ વાર્ષિક લેખિત કસોટીમાં પણ આ જ મિજાજ કંટીન્યું... પરીક્ષા પછી ધોરણ ૮ ના વિદ્યાર્થીઓને એમની જવાબવહી બતાવીને તેઓ ક્યાં ભૂલ કરી રહ્યા છે એના વિશે પણ ચર્ચા કરી.

તેમના વ્યક્તિત્વ વિકાસના તારવેલા વિધનોના ગુણ તો તેઓ એ જ જાતે પોત પોતાના નાગરિક ઘડતરના જૂથમાં બેસીને નક્કી કર્યા. એમાં તેઓ પોતે જ અરીસા સામે ઉભા હોય છે અને પોતાનું સાચું જ મૂલ્યાંકન કરે છે એ અમે અવલોક્યું !

ટુંકમાં કસોટી એ અમારા માટે ભલે થોડી કામગીરી વધારે પણ બાળકોમાં એનો ભાર ના આવે અને  અમારી ક્ષતિઓ મળી આવે એ જ અમારા મૂલ્યાંકન નું મૂલ્ય !

  

   

  

ગુણોત્સવના દિવસની પ્રાર્થનાનો LIVE વિડીયો જુઓ > પ્રાર્થના સમારંભ

હાજરી ધ્વજ

શાળા પરિવારનું નવીન સાહસ – હાજરી ધ્વજ

હરીફાઈ એ આપણો જન્મજાત ગુણ રહેલો હોય છે – તેને જો તંદુરસ્ત દિશામાં વાળવામાં આવે તો દરેક ક્ષેત્રમાં જેમ સારા પરિણામ આપે છે તેમ શાળા કેમ્પસમાં પણ આપી જ શકે. શાળાને પડતી મુશ્કેલીઓના ઉપાયમાં તંદુરસ્ત હરીફાઈ વડે જો કોઈ પ્રકારે બાળકોને જોડવામાં આવે તો શાળા કેમ્પસનું વાતાવરણ  એવું બની રહે છે કે જાણે શાળાની એ મુશ્કેલીને ઉકેલ માટે આખીને આખી શાળા મહેનત કરી રહી હોય ! – આપણી નવાનદીસર શાળા બાળકોની ગેરહાજરી માટેના પ્રશ્નનો વર્ષોથી સામનો કરી રહી છે. મહોલ્લા પ્રાર્થના સભા થી લઈને વાલી સંપર્ક અને ગામના પ્રસંગોમાં હાજરી આપવાથી માંડી ગામ શાળાના વોટ્સ એપ ગૃપ સુધીના શાળા પરિવારના પ્રયત્નો પછી પણ ૧૦૦% હાજરી કરવામાં શાળાને સફળતા નથી સાંપડી ત્યારે –  “સાહેબ, આટલા પ્રયત્નો ન કર્યા હોત તો આજે આટલી ય હાજરી શાળામાં ન હોત !” – આવા સ્થાનિક યુવાનોના શબ્દો અમને નિરાશ થવાથી દૂર રાખે છે. અને આવા આશ્વાસનો જ અમને નવા પ્રયોગો કરવા પ્રેરે છે. એવું પણ નથી કે બાળકને શાળામાં આવવું ગમતું નથી એટલે ઘરે રહે છે. પણ કેટલાંક વાલીઓમાં શિક્ષણના મહત્વ વિશેનું મંતવ્ય એટલે – “એ તો સાહેબ શિક્ષણ તો ૧૨મું ભણી રે પશી કામ લાગશે ન, પણ આજ ભેંસોને પાંની પાવા શોરું ઘેર ની રે તો કમાવા કુન જાહે – એમના પરિવારે પણ એક ટીમના જેમ કામોની વહેંચણીઓ/ફાળવણી કરી લીધી હોય છે અને તેમાં ક્યાંક સમય બચી જાય તે દિવસે શાળા. આવા શિક્ષણ વિષે અજાગૃત વાલીઓની વાતો સાંભળી હતાશા અનુભવવાને બદલે શાળા પરિવાર એ લોકોને યાદ કરી લે છે જેમણે આપણી પોતાની પરંપરાગત ચાલી આવતી પેઢીમાં શિક્ષણના બીજ રોપવા અને આપણા એ પૂર્વજને શિક્ષિત વ્યક્તિ બનાવવા માટે અથાક મહેનત કરી હશે, અને જેની મહેનતના પરિણામ સ્વરૂપે આપણી પેઢીમાં શિક્ષણ પ્રવેશ્યું અને તેનો લાભ આપણને થયો. આવાં પરિવારના બાળકોમાં શાળાએ આવવા રોજેરોજના કારણ મળે – “શાળામાં કાલે આવજે , ઘરે કોઇપણ કામ હોય તો પણ પતાવી જલ્દીથી આવી જજે” – એવું શાળાને બદલે તેનો સહાધ્યાયી મિત્ર બોલતો થાય  તેવું કંઇક કરવાના આયોજન સાથે શાળા પરિવારે નવો એક પ્રયોગ શરુ કર્યો – હાજરી ધ્વજ ! શરૂઆતમાં તો પ્રયોગ ધોરણ પાંચમાં પુરતો સીમિત હતો – અને સ્વરૂપ થોડું જુદું હતું > “અમને માફ કરો” < શાળામાં તેનું વિસ્તૃત સ્વરૂપે શરુ થયું જેમાં શાળાના સમગ્ર બાળકોને સામેલ કરવામાં આવ્યા. છોકરા અને છોકરીઓ સામે સાત રંગના ધ્વજ રજુ કરાયા જેમાંથી છોકરીઓની પ્રતિનિધિએ બ્લ્યુ કલર અને છોકરાઓના પ્રતિનિધિ એ રેડ કલર પસંદ કર્યો. હવે હાજરીના ટકાના પ્રમાણમાં જેઓના હાજરીના ટકા વધારે હશે તેઓનો ધ્વજ શાળા ભવન પર તે દિવસે ફરકતો રહેશે. વર્તમાનમાં  છોકરા – છોકરીઓ વચ્ચે સ્પર્ધાત્મક વાતાવરણ બની ગયું છે. બે વાગ્યા સુધીમાં આવશે તો પણ હાજરીમાં ગણાશે / ગેરહાજર રહેવાનું થાય તો પણ શાળામાં રૂબરૂ આવી વર્ગશિક્ષકને મળી ઘરે રહેવાનું કારણ જણાવનાર પણ હાજરી ધ્વજમાં ગણાશે જેવા નિયમોએ બાળકોને હાજરી માટે મહેનત કરવા પ્રેર્યા છે. અને ત્રણ દિવસના અનુભવના આધારે કહીએ તો હાજરી માટેની મહેનતનો માહોલ બની ગયો છે. – હવે આ માહોલને નવા નવા ટ્વીસ્ટ ઉમેરીને ઉત્સાહિત બનાવી રાખવાની જવાબદારી અમારા સૌની છે. 

બાળકોના ઉત્સાહને માણવા ફેસબુક પર LIVE વિડીયો જોવા ક્લિક કરો

👦 જયારે છોકરીઓનો ધ્વજ ફરક્યો

👧 જયારે છોકરાઓનો ધ્વજ ફરક્યો

પ્રેમની પરીક્ષા !

પ્રેમની પરીક્ષા !

 

😟 “ કાલે મેં બૂમ મારી જ હતી..કે પેલું લેપટોપ ચાલુ જ રાખ્યું છે, અપડેટ માટે !” 

😕 “સાંજે પોણા પાંચ આસપાસ તો મેં જોયું છે !”

😏 “કેબીનનું બારણું ખુલ્લું રહી ગયું હશે.. ત્યાંથી જ આવી કોઈક ઉઠાવી ગયું.”

       શુક્રવાર સાંજે સીસ્ટમ અપડેટ માટે લેપટોપ ચાલુ રાખ્યું હતું. બીજા દિવસ સવારે શનિવારે  સવારે સ્કૂલ ખુલી. પ્રાર્થના, વ્યાયામ અને એક રમત “ચકલી ઊડે ફરરર” બધાને સમૂહમાં રમાડી. અમને શું ખબર કે શાળાનું એક લેપટોપ પણ ઊડી ગયું છે ! 

         વર્ગમાં લેપટોપ નહોતું એ બધાએ જોયું પણ બધાને એ ચોરી થાય એવો કોઈ અણસાર પણ શાનો હોય ? દરેકને એમ કે કોઈક ત્યાંથી લઇ જઈ બીજે  બેસી કોઈક કામ કરતું હશે. છેક નવ વાગ્યા આસપાસ પૂછ્યું કે “કેમ જ્ઞાનકુંજ ચાલુ નથી, આજે ?” 😊

“લેપટોપ સ્વપ્નીલ સાહેબ લઇ ગયા !” 👦

ફોન જોડાયો, “સ્વપ્નીલ, અલ્યા શું કામ થાકવાના ધંધા કરે છે? એ હિસાબ કાગળમાં કરી દે !” 😐

 “હું કાગળમાં જ લખું છું” 😃

 “તો લેપટોપ કોની પાસે છે,સાતમાનું ?” 😕

 “અરર..ગોપાલભાઈ લઇ ગયા હશે..” 😊

“એને અત્યારે શું કામ છે ?” બીજો ફોન, “ગોપાલ, સાતમાનું લેપટોપ ?” 😠

  “મને શું ખબર ?”  😨 

 પછી થોડોક થડકારો અનુભવાયો કે ગયું ક્યાં ? ઉપર નીચે બધે પૂછપરછ આદરી... અને અડધા કલાકે ખાતરી થઇ કે કોઈક ચોરી ગયું. 

           વર્ગોમાં જોયું તો બધા શીખવવામાં અને બાળકો બધાં કંઈક ને કંઈક તૈયાર કરવામાં પડ્યાં હતાં. એટલે તરત જ એ વાત પર પડદો પાડી દીધો. બધા જમી રહ્યા પછી બધાને ભેગા કર્યા.

             હવે હૃદય પર ભાર વર્તાવા લાગ્યો હતો કે શું કહીએ ? એક લેપટોપ માત્ર જાય, બીજી તમામ વસ્તુઓ એમ જ હેમખેમ છે...બીજું લેપટોપ પણ બાજુના વર્ગમાં જ હતું, ચાર કોમ્પ્યુટર હતાં..બીજું ઘણું લઇ જઈ શકાત...પણ માત્ર લેપટોપ જ -  એટલે આપણામાંથી જ – ગામમાંથી જ – એ જ ક્ષણે વર્ષો પહેલા પંખો જવાની અને બીજે દિવસ અમારી લાગણીને સ્વીકારી પાછો મૂકી જવાની ઘટના આંખમાં તરવરવા લાગી ! એ ઘટના યાદ આવતાં જ ગળે ડૂમો બાઝવા લાગ્યો કે – હવે, આમાં શું કરવું ? 

             ફરી ભરોસો કરવો ? કે પોલીસ ફરિયાદ કરવી? કંઈ જ સૂજતું નહોતું. એક બાબત સૌ મૂંગા રહીને બોલતા હતા કે “હવે આપણે એકબીજાનો ભરોસો ખોઈ દેશું ! લેપટોપ તો ઠીક પણ આ વિશ્વાસ પાછો ક્યાંથી લાવીશું? શાળાની ચાવી શાળાના બાળ પ્રમુખ પાસે જ રહે. રજાના દિવસે કોઈ મહેમાનો શાળા જોવા આવે તો ગામમાંથી કોઈ પણ ચાવી લઇ જઈ તેમને આખી સ્કૂલ બતાવે, વિગતો સમજાવે ! સફાઈ કરવા સેવક પણ સાંજે ૫:૩૦ પછી આવે...અમે બધા શાળાના બગીચામાં વાતો કરતા હોય અને એ સફાઈ કરી ચાવી આપી ને જાય. ઘણીવાર શિક્ષકો ના રોકાઈ શકે તોય એક ક્ષણ માટે ય એવો વિચાર ના આવે કે શાળા બરાબર બંધ થઇ હશે કે નહિ ! 

આમ, જ્યાં શાળા અને ગામ વચ્ચેની ભેદરેખા ભૂંસાઈ ગઈ હોય ત્યાં આવો ઘા ! નહોતું સમજાતું કે ક્યાં જવું અને શું કરવું ? માત્ર, સૌને એટલું જ કહ્યું કે “હવે આ લેપટોપ પાછું જોઈએ... આપણા સૌની જવાબદારી છે કે આપણે સૌ એકબીજાના વિશ્વાસ અને પ્રેમમાં ખરા ઉતરીએ ! 

          ગામમાં બાળકોએ અને અમારા વોટ્સેપ ગ્રુપે સમાચાર પહોંચાડ્યા અને સીધા ફોન શરૂ થયા. શાળાએ તો નક્કી જ કરી દીધું હતું કે પોલીસ ફરિયાદ એસ.એમ.સી. ની મંજૂરી લઇને કરીશું પણ લેપટોપ આપણે જ ખરીદી લઈશું. પણ જુઓ તો ખરા ગામની ખુમારી ! દસ મિનિટમાં તો એમણે અંદરોઅંદર ફોન કરી નક્કી ય કરી દીધું કે “સાહેબને ક્યાંય જવાનું નથી. આપણે સોમવારે મળીએ અને નવું લેપટોપ અમે (ગામલોકો) લઇ આવીએ, કોઈ ફરિયાદ ના કરતા. એમની વાતને માનવાનું મન નહોતું થતું તો બીજી બાજુ એમના પ્રેમને ટાળવાનું ય મન નહોતું. શનિવાર અને રવિવાર દરમિયાન ના જાણે કેટલી વખત એ બધા મળ્યા હશે. ગામ આખાની ચિંતા અને ચર્ચા એ “લેપટોપ”.

        માણસ એટલી બાધાઓ રખાઈ (આખા ગામને ફફડાટ હતો કે લેપટોપ પાછું ના આવવું એટલે ગામે શાળાને કરેલો વિશ્વાસઘાત !) કોઈ બોલતું નહિ પણ બધાને આ જ લાગણી હતી કે વાત લેપટોપની નથી, વાત છે આ વીસ વર્ષના પ્રેમની અને વિશ્વાસની ! સૌએ પોતાનો એ આઘાત મિટાવવા ઈશ્વરનું શરણું લીધું. ઉસ્માનભાઈના તાવીજ થી લઇ બાળ પ્રમુખનું માતાજીને નૈવેદ ! કોઈક સાળંગપુર જશે તો કોઈક લેપટોપ વગર પાછા નહીં આવે. અગિયાર શ્રીફળના હારથી લઇ શાળાના બધા બાળકોને પેંડા ! 

      શનિવાર અને રવિવાર  બધાએ કેવી રીતે પસાર કર્યો હશે એ કોઈએ કોઈને કહ્યું નથી, પણ એ બેચેની એકબીજાને થતા ફોનમાં વર્તાતી હતી.  

        શું લેપટોપ પાછુ આવશે ? શું લાલચ સામે પ્રેમ જીતી જશે ? ભરોસો હતો પણ ફફડાટ સાથે કે જો નહિ આવે તો બાળકોને ફરી એ જ મૂલ્યો સુધી પહોંચાડવાં મુશ્કેલ હશે. ઘટનાઓ તો આવી ને જતી રહે પણ એ જે લિસોટા પાડી દે તે જિંદગીભર રહી જતા હોય છે. બીજી ચિંતા એ ચોરી કરનાર માટે પણ થઇ કે જે માણસ આખા ગામની આ ફિકરને જો સૂંઘી નહિ શકે તો એ ભવિષ્યમાં મોટી ચોરીઓ કરતો થઇ જશે ! 

સોમવારે સવારે શાળાનો દરવાજો ફરી ખુલ્યો ને એક જ બુમે અમારું જગત ઝળહળતું થઇ ગયું..

“લેપટોપ અહીં મેદાનમાં કોઈક મૂકી ગયું છે !” 

આંસુઓ અને સ્મિતનો સરવાળો શું થાય – એ આ પ્રેમને અનુભવી શકે એ જ જાણે ! 

      ફરી, સૌએ, એ માણસ કોણ હશે એ છોડી, આપણા વચ્ચે પ્રેમ છે એનો જલસો માણ્યો ! અને ફરી ગૌરવ છલકાઈ ગયું, પૂજ્ય મોરારી બાપુએ શિક્ષણ પર્વમાં કહેલું કે એ ગામનાં દર્શન કરવા જવાનું મન થાય છે. તો આ એવું જ ગામ છે; જ્યાં કોઈક ભૂલ પણ કરે છે અને લાગણીને આદર આપી, સુધારી પણ લે છે !