સર્વે ભવન્તુ સુખિનઃ

સર્વે ભવન્તુ સુખિનઃ

દરેક પ્રજાસત્તાક દિનની ઉજવણીમાં આપણે એક લોકશાહી દેશમાં રહેવાના ગૌરવથી ઝગમગી ઊઠીએ છીએ. બંધારણ વિશે ચર્ચાઓ થાય છે અને જેમ મહાન પુસ્તકો સાથે થતું આવ્યું છે, તેમ બંધારણ પણ એક પવિત્ર ગ્રંથ બની જાય છે. પરિણામે, એના અભ્યાસની જગ્યાએ તેના નામનું  રટણ માત્ર થવા લાગે છે.

નિયમોની બાબતમાં હરેશભાઈ સાહેબે ટાંકેલી એક વાત હંમેશા માર્ગદર્શક બની રહે - નિયમો કેટલા પાળવાના એ મુખ્ય મુદ્દો નથી, પરંતુ નિયમો બનાવવાનો ઉદ્દેશ્ય શું છે એ સમજવું અને એ ઉદેશ્યનું રક્ષણ કરવું મહત્ત્વનું છે. લોકશાહી એ માત્ર શાસનની પદ્ધતિ નથી, પણ એ એક જીવનશૈલી છે.

બહુમતી જેને ઇચ્છે, તે વ્યક્તિ સમાજનો પ્રતિનિધિ બને, અને તે પોતાના વિવેક મુજબ કાયદા બનાવે. એ વ્યક્તિ વિસ્તારના તમામ નાગરિકોની વતી નિર્ણયો લે—આ એક વ્યવસ્થા છે અને સમૂહ જીવન માટે આવશ્યક પણ છે. પરંતુ શું લોકશાહી એટલી જ સીમિત છે?

નિર્ણય લેવા માટે પ્રતિનિધિ પસંદ કરી લેવામાં જ લોકશાહીની જવાબદારી પૂરતી માનવી એ સોનાની જાળનો ઉપયોગ માછલી પકડવામાં કરવા જેવુ કામ છે. એક તંદુરસ્ત સમાજ ત્યાં હોય છે, જ્યાં લોકશાહી એક જીવનશૈલી બની જાય છે. જ્યાં લોકો એકબીજા સાથે ચર્ચા શીખે, સમસ્યાઓના એકથી વધુ ઉકેલ શોધવાનો પ્રયાસ કરે, ભાવનાત્મક ઉગ્રતા છોડીને તર્કસંગત નિર્ણયો લે. આવા લોકો મળીને જે સમાજ રચે છે, તે ખરેખર લોકશાહીયુક્ત પ્રસન્ન સમાજ બને છે.

સમાન સ્તરે રહીને ચર્ચાઓ કાર્યની ગતિ ધીમી કરી શકે છે, કેટલાક કિસ્સાઓમાં ગુણવત્તા પર પણ અસર થઈ શકે છે. તેમ છતાં, આ પ્રક્રિયા રોકવી ન જોઈએ, કારણ કે લોકો વચ્ચે વિચારવિમર્શ થવો અને સહયોગ વધવો એ લોકશાહીના મહત્વના ગુણધર્મો છે. આપણે પરફેક્શન  પાછળ દોડવાની જગ્યાએ સમાન સ્તરીય લોકશાહી પસંદ કરવી જોઈએ.

પરફેક્શનનો વિચાર જ એકાંગી છે, કારણ કે તેમાં કોઈ એક વ્યક્તિ કે તંત્રએ નક્કી કરેલા માપદંડો અનુસાર કાર્ય થવું જરૂરી ગણાય. પરંતુ તેની સામે, જો સૌ સાથે રહીને વિચાર-ચર્ચા કરે, નિર્ણય લે અને સહઅસ્તિત્વ જાળવી શકે, તો એ વધુ આનંદપ્રદ જીવનશૈલી બની શકે.

આપણી નદીસર પ્રાથમિક શાળાએ સહજતા અને આનંદમય જીવનશૈલીના આશીર્વાદ છે. અહીં ઉજવણીમાં ‘પરફેક્ટ’ થવાને બદલે ‘સહભાગી’ થવાને વધારે મહત્વ આપવામાં આવે છે. શાળાના પ્રમુખ અને તમામ લીડર્સની ટીમે જે આયોજન કર્યું, તેમાં સહભાગિતાનો તત્ત્વ સ્પષ્ટ દેખાયા !. ધ્વજવંદન કરનારથી લઈને ધ્વજ રક્ષક અને સ્કૂલ બેન્ડ - બધું છોકરીઓની લીડરશીપમાં આયોજિત થયું. હંમેશાની જેમ, રિતેશની નાનકડી વક્તૃત્વ સ્પીચ, કોઈકનું એક પ્રેરણાદાયી ગીત પર પરફોર્મન્સ !

આ બધી તો ઘટનાઓ હતી, પણ મૂળ તત્વ ‘સર્વે ભવન્તુ સુખિનઃ’ નો  મંત્ર છે અને રહેશે.

મમતામયી મહિસાગર !

મમતામયી મહિસાગર !

“પ્રકૃતિ” નો આનંદ એ માનવ જીવનનો એક અગત્યનો હિસ્સો રહ્યો છે. પ્રકૃતિ હંમેશાં આપણને એક અનેરો આનંદ આપી આપણા જીવનમાં નવી ઊર્જા સંચારનું મુખ્ય કેન્દ્ર રહ્યું છે. એટલે જ તો ઘણા બધા તહેવાર આપણી પ્રકૃતિમાં થતા ફેરફારોને આધારે ઉજવાતા આવ્યા છે, અરે હા તમે આ વાંચતાં હશો ત્યારે જ આવો એક તહેવાર નજીકના સમયમાં પોતાને ઊજવવા આવી રહ્યો છે. યાદ કરો !!

માનવનો મૂળ સ્વભાવ પ્રકૃતિ પ્રેમી તરીકેનો રહ્યો છે. એનું કારણ પણ છે કે માનવ જીવન એ પણ પ્રકૃતિનો પોતાનો જ એક ભાગ છે. તેની સાથે ગૂંથાયેલા જીવનને માણતાં માણતાં કરોડો વર્ષોની ઉંમર માનવે ધારણ કરી છે. એટલે જ આપણા મૂળમાં પ્રકૃતિ એ સ્વભાવ તરીકે વણાઈ ગઈ છે. આપણું અસ્તિત્વ જ જેના આધારે ટકેલું છે, - તેનાથી દૂર થવું અથવા દૂર રહેવું અશક્ય છે. પરંતુ વર્ષો પછી બદલાતી માનવ ટેવો - વિકસતી જતી માનવ જીવન શૈલી અને જરૂરિયાતો સંદર્ભે કુદરતી ના ઓપ્શનમાં તેના જેવી જ કુત્રિમ પૂર્તતાઓ એ આપણને પ્રકૃતિથી દૂર કરવામાં મહત્વનો ભાગ ભજવ્યો છે. આમ તો પૃથ્વી પર પ્રકૃતિથી દૂર થવું તો શક્ય જ નથી - પરંતુ તેની નિકટતાનો અહેસાસ આપણે આપણી સંવેદનાઓમાંથી ખોઈ ચૂક્યા છીએ. આવી બની ચૂકેલી આપણી જીવનશૈલીમાં બદલાવ કેવી રીતે લાવી શકાય? - શાળા કક્ષાએ બાળકોમાં કેવી ટેવો વિકસાવી શકાય તેના મનોમંથને જ શાળાએ કૂકૂન સાથે હાથ મિલાવ્યા હતા.

કૂકૂન દ્વારા બાળકોમાં આસપાસની પ્રકૃતિને - એટલે કે આસપાસનાં જીવજંતુ - પક્ષી - પ્રાણી - વનસ્પતિ - બધાંને કેવી રીતે માણવા સાચવવા - જાળવવા અને સાથે સાથે તેઓને જાણવા ની દ્રષ્ટિ આપવાના પ્રયાસ કર્યા. બાળકો પણ પોતાની આસપાસના માહોલમાં તે અંગે જાગૃત થયાં. શાળા કેમ્પસમાં - સાહેબ, મેં તો આજે આવું પતંગિયું જોયું હતું, સાહેબ મારા ઘરની પાસે લાંબી ચાંચ વાળું એક પક્ષી હતું - મેં પહેલીવાર જોયું. - આવા ડાયલોગ સંભળાતા થયા. બાળકોમાં પ્રકૃતિ પ્રત્યેની આવી નજર પેદા કરવા બદલ શાળા કૂકૂનની આભારી છે. શાળાનું કામ તેને જાળવી રાખી તેમાં નવીનતાઓ ઉમેરવાનું છે.

આવી જ નવીનતાઓ માટે શાળા દર વર્ષે એક દિવસ - પ્રકૃતિનો આભાર માનવા / માણવા જાય છે. દર વર્ષે શાળા દ્વારા યોજાતા પર્યટન આવા જ ઉદ્દેશ્ય દ્વારા શરૂ કરાયેલ પ્રવૃત્તિ/પ્રસંગ નો જ એક ભાગ છે. ગામની નજીક આવેલ મહીસાગર નદી કે જેને અમે સૌ માતા તરીકે માનતાં/માણતાં આવ્યાં છીએ તેને વર્ષે એકવાર મળવા જઈએ છીએ. જેમાં થતી ક્રિયાઓ ખૂબ જ આહલાદક હોય છે. પગપાળા જવું ખેતરો ખૂંદવા - કોતરો ઓળંગવા - ચાલવું - દોડવું - ઊંચકવું - નાચવું - ગાવું - રમવું - કૂદવું - લટકવું - ઊછળવું - માનવ જાત આનંદમાં આવે અને જે જે કરે તે તમામ વર્તન આ પ્રવાસમાં માણવા મળતી હોય છે. એટલે જ તો શાળા દર વર્ષે ગ્રામોત્સવની જેમ જ આ તહેવારની રાહ જોઈને બેઠી હોય છે. પરંતુ આ વખતે પર્યટન માટેના આયોજન સમયે થયેલ કેટલીક ઘટનાઓ ઉત્તેજના પેદા કરનારી હતી..

આમ તો દર વખતે દિવાળી વેકેશન પૂર્ણ થાય અને શાળા ખૂલે કે તરત જ કેબિનેટમાં નિર્ણય લેવાઈ પર્યટનનો દિવસ નક્કી થઈ આયોજન થઈ જતું. પરંતુ આ વખતનું વાતાવરણ કંઈક અલગ હતું. દિવાળી વેકેશન બાદ ન નિવારી શકાય તેવા અને બાળકોએ વ્યસ્ત રહેવા પડે તેવા કાર્યક્રમો સતત અને સળંગ આવતા રહ્યા. એવામાં કેબિનેટ પોતે જ વ્યસ્ત હોય - કેબિનેટમાં પર્યટનનો મુદ્દો આવ્યો ખરો પણ ઉભરાની જેમ ! ચર્ચાનો અભાવ અને પ્રવાસ સચિવના સ્વભાવગત [ કહેશે તો કરીશું ] ને કારણે સમય વહેતો ગયો પણ પર્યટન જેવું કોઈ પ્રાર્થના સભામાં જાહેર ન થયું. બીજી બાજુ બાળકોમાં “બાહુબલી“ ના રાજ્યાભિષેક સમયના પેલા દ્રશ્યની જેમ ગણગણાટ શરૂ થયો હતો અને ચર્ચાઓમાં વારંવાર “પર્યટન ક્યારે“ વાળો સૂર સંભળાવવા લાગ્યો ત્યારે અમારો પ્રવાસ સચિવ જાગ્યો. અને જાહેરાત કરી દીધી કે પરમ દિવસે પર્યટન !

પ્રવાસ સચિવની ઓચિંતી જાહેરાતે આખી કેબીનેટને કામે લગાડી. કોણ શું કરશે - કોણ શું સંભાળશે તેની તાત્કાલિક સત્તાઓ સોંપાઈ.. અને શાળા બાળ પ્રવાહ નીકળ્યો માતાને મળવા - ગત આખું વર્ષ તાજામાંજા રાખ્યાં તેનો આભાર માનવા અને આવતા વર્ષ આખાય પંથકને આનંદમાં રાખજો તેવા આશીર્વાદ માંગવા !

ચાલો માતાને ખોળે જઈ પ્રકૃતિના આનંદને માણવા અને તે આનંદને માંગવા માટે યોજાતા પ્રસંગને ક્લિક કરી માણીએ !  >> ક્લિક કરો > અને માણો !

શિક્ષક તરીકે તમારી ઉંમર કેટલી?

શિક્ષક તરીકે તમારી ઉંમર કેટલી?

શિક્ષક તરીકે તમારી ઉંમર કેટલી? તમે બાળકોને જેટલી ક્ષણો સાંભળ્યા તેટલી ! અથવા બાળકોએ તમને જેટલી ક્ષણો સાંભળ્યા એટલી!

શાળા એટલે ગામનું ઘરેણું - વર્ગ એટલે સ્વર્ગ! - આવા વાક્યો આપણે સૌ સાંભળતા આવ્યા છીએ અને ક્યારેક ક્યારેક તક મળ્યે બોલ્યા પણ છીએ. વાત પણ સાચી છે કે શાળા એ ગામનું ઘરેણું છે, કારણ કે ગામનાં દરેક ઘરનાં ઘરેણાં એટલે કે દરેક પરિવારનાં બાળકો તો રોજેરોજ શાળાએ જ મળતાં હોય છે. “બાળ દેવો ભવ” ની વાતને આગળ વધારીએ તો સમજાશે કે બાળકો દેવ છે અને દેવ જ્યાં હોય ત્યાં સ્વર્ગ એમ આપણાં બાળદેવ વર્ગે બિરાજે છે, એટલે જ વર્ગને સ્વર્ગ કહ્યો હશે, કે જ્યાં આપણને દેવ સાથે વસ્યાની અનુભૂતિ થાય છે. એટલે જ તો શિક્ષકને “ગુરુજી” તરીકે દેવ સાથે જીવનારા તરીકે સમાજમાં વર્ણવવામાં આવ્યા છે.

બાળકો સાથે જીવવાનો આનંદ અનેરો હોય છે. શિક્ષક તરીકેની નોકરી કરવી એટલે શું? પહેલાના જમાનાથી આજસુધી શિક્ષક માટે “માસ્તર” શબ્દ સમાજમાં ખૂબ જ પ્રચલિત છે. ગૌરવવંતો આ શબ્દ શિક્ષકને માતૃત્વની સમીપ રાખે છે. આ શબ્દ જ શિક્ષકને બાળકો સાથે રમવાનો - જીવવાનો - નચવાનો - કુદવાનો અને માણવાનો પરવાનો આપે છે. કેટલીકવાર શાળામાં શિક્ષકોની સિનિયોરિટી ની ચર્ચા થતી હોય છે. વ્યવસ્થાતંત્રને કારણે આની આવશ્યકતા પણ છે. પરંતુ શિક્ષક તરીકેની આપણાં સૌની સિનિયોરિટી ને બદલે એવું કોઈ પૂછે કે શિક્ષક તરીકેની તમારી ઉંમર કેટલી? તો આપણે સૌએ નીચે મુજબના સરવાળા-બાદબાકી કરવા રહ્યાં! તેનું ચેકલિસ્ટ કદાચ આવું હોઈ શકે:

ü બાળક આપણને જોઈને સ્માઇલ આપે છે?

ü બાળક તેના ઘરની ઘટનાઓ આપણી જોડે શેર કરે છે?

ü બાળક પોતાના મૂંઝાતા પ્રશ્નોમાં માર્ગદર્શન માટે આપની તરફ દ્રષ્ટિ કરે છે?

ü આપણા વર્ગખંડ પ્રવેશની સાથે જ તેના ચહેરા પર આનંદ છલકે છે?

ü તેનાં મમ્મી સાથેનું 'તું-તને' વાળું વર્તન આપણાં સાથે કરી શકે છે?

ü બાળક પોતાને પિતૃત્વનું વહાલ અને સુરક્ષાનો અનુભવ કરી શકે છે?

જો બાળક આવી રીતે આપણા સાથે વર્તે છે, તો એ જ સાબિતી છે કે આપણે શિક્ષક તરીકે વર્ગખંડમાં તેની સાથે કેવી રીતે જીવ્યા છીએ. માટે જ આપણે કેટલીકવાર સોશિયલ મીડિયામાં આપણા મિત્રોના મળતા મેસેજ વાંચીએ છીએ કે શિક્ષક તરીકેના અનુભવને આટલા વર્ષ થયા - તેટલાં વર્ષ થયા - પરંતુ અમારો અનુભવ કહે છે કે નોકરીનો સમયગાળો ગમે તેટલો ભોગવ્યો હોય, આપણે બાળકોને કેટલો સમય સાંભળ્યો? બાળકોએ આપણને કેટલો સમય સાંભળ્યો? - આ સંવાદનું ડ્યુરેશન એ જ આપણો શિક્ષક તરીકેનો અનુભવ સમજવો.

માટે જ, ચાલો બાકી રહેલા વર્ષોમાં આપણો અનુભવ વધારીએ - વધુમાં વધુ સમય બાળકો સાથે વાર્તાલાપ કરીએ! અને હા, બાળકોને માણવાનો અને દેવની જેમ આ બાળદેવને પામવાનો - આ એક માર્ગ છે! અને હા, આ માર્ગ નિર્વિકલ્પ છે!

નિખરવું એટલે કે..

નિખરવું એટલે કે..

તમને કોણ ગમે? મિત્ર કે બૉસ? - અગાઉ આ વિષય પર આપણી શાળાના મુખપત્ર બાયોસ્કોપમાં ચર્ચા થઈ ગઈ છે. એને જરા ફરી યાદ કરી લઈએ તો - આજે પણ આપણા સૌનો જવાબ ‘મિત્ર’ હશે! તેનાં કારણો અંગેની ચર્ચા પણ થઈ હતી કે જેની સાથે નિઃસંકોચપણે વર્તી શકીએ, જે વ્યક્તિ આપણું જજમેન્ટલ બનવાને બદલે સેટ-મેન્ટલ બને તેની સાથે સમય પસાર કરવો એ માનવ સ્વભાવ છે. આ ફક્ત માનવ સ્વભાવ ન કહેતાં તેને સજીવ સ્વભાવ કહીએ તો પણ કંઈ ખોટું નથી! કારણ કે માનવ જ નહીં, વૃક્ષ, પશુ, પક્ષી સહિતની તમામ પ્રકૃતિનો આ સ્વભાવ રહ્યો છે. ફ્રેન્ડલી ઇકો હોય ત્યાં ઉછરવું અથવા તો ઇકો ફ્રેન્ડલી હોય ત્યાં નિખરવું!

અહીં ‘નિખરવું’ શબ્દ તમને બોલ્ડ થયેલો દેખાતો હશે તેનું કારણ છે બાળકની વિકસવાની પ્રક્રિયામાં આ શબ્દ ખૂબ જ અસરકારક છે. શાળાકીય પર્યાવરણમાં ‘નિખરવું’ શબ્દનો અર્થ ખૂબ વ્યાપ ધરાવતો છે. વૃદ્ધિ અને વિકાસ એ શબ્દોનો જ્યારે ઉપયોગ થાય છે ત્યારે આપણા સૌના મનમાં જે તે વસ્તુ કે વ્યક્તિના કદ પૂરતો અર્થ મર્યાદિત બની જતો હોય છે. પરંતુ જ્યારે કોઈ વસ્તુ કે વ્યક્તિ સોળે કળાએ [આ ‘સોળ કળાઓ’ની યાદી શોધવી રહી!] ખીલે છે ત્યારે આપણે સૌ તેના માટે તેનું વ્યક્તિત્વ નિખર્યું એવું લેબલ લગાવતાં હોઈએ છીએ. આવા નિખાર માટે જેમ ફૂલ કે પ્રકૃતિને અનુકૂળતાઓની જરૂર છે એટલી જ જરૂર બાળકને વર્ગખંડમાં નિખરવા માટે છે. આ પ્રક્રિયામાં સૌથી વધુ કોઈ શબ્દ આડે આવતો હોય તો તે શબ્દ છે આપણા દ્વારા વ્યાખ્યાયિત થયેલ ‘શિસ્ત’!

ચાલો, એક વાર યાદી તો બનાવીએ કે વર્ગખંડમાં શિસ્તના નામે આપણે કેવી કેવી અપેક્ષાઓ રાખીએ છીએ:

💣 હું બોલું ત્યારે નજર મારી સામે જ હોય!

💣 મારું લેક્ચર પૂરું ન થાય ત્યાં સુધી તમારા પ્રશ્નોને દબાવી રાખો!

💣 જવાબ આપવો હોય તો આંગળી ઊંચી કરો.

💣 જ્યાં સુધી ‘પીઅર લર્નિંગ, સ્ટાર્ટ’ એવું હું ન કહું ત્યાં સુધી અંદર-અંદર વાતો ન કરો!

💣 મારી મંજૂરીથી વર્ગખંડની બહાર જાઓ અને મંજૂરી મેળવીને જ વર્ગખંડમાં પ્રવેશો!

જો ઉપરોક્ત વર્તનને શિસ્ત કહેવાતું હોય તો રોજિંદા જીવનમાં, ઘર-પરિવારમાં અથવા તો મિત્રો સાથેના પ્રવાસમાં કેટલું શિસ્ત આપણાથી જળવાતું હશે? પોતાના વિચારો, પોતાની મૂંઝવણો માર્ગદર્શક સમક્ષ રજૂ કરવા, અન્યને ખલેલ ન થાય ત્યાં સુધી પોતે સ્વતંત્ર વર્તવું, શીખવાની પ્રક્રિયામાં પોતાની અનુકૂળતાઓ ઊભી કરવી - આ બધી બાબતો અશિસ્ત નથી. શિસ્તના નામે તરસ્યો વિદ્યાર્થી તમારી સામે બેસી રહીને તમારી વાતોમાં કેટલું ધ્યાન આપી શકશે? વર્ગખંડ છોડવા એને આપણી મંજૂરી માંગવાની પ્રક્રિયા પણ એની સ્વતંત્રતાને તો હણે જ છે, પરંતુ સાથે સાથે આપણા સહિત આખા વર્ગખંડને ખલેલ પાડવાની અશિસ્ત ઊભી કરતી પ્રક્રિયા બની રહે છે. તેવામાં બાળક આપણને સાંભળશે, વાતને સમજશે કે પછી તેમાંથી નવું શીખશે - તે ફક્ત ભ્રમ બની રહે છે.

વર્ગખંડ એ બાળકની શીખવાની પ્રક્રિયા માટેનું એક સ્થળ માત્ર છે. હા, પણ આ એકમાત્ર સ્થળ નથી - તે વાત આપણે સૌ જાણીએ છીએ. બાળક સમાજમાંથી, પ્રવાસ-પર્યટનમાંથી, પોતાનાં મિત્રોના ગ્રૂપમાંથી સતત શીખતો રહે છે - એટલે કે તેનામાં શીખવાની પ્રક્રિયા સતત ચાલતી રહેતી જ હોય છે. તે દરમિયાન વર્ગખંડમાં ઊભા કરેલા એકેય નિયમો આ પ્રક્રિયામાં લાગુ નથી હોતા - છતાં પણ આપણા સૌનો અનુભવ છે કે બાળક ખૂબ સારી રીતે શીખે છે. એવામાં ‘શીખે છે’ એવો શબ્દ પણ નાનો પડશે! સાચા અર્થમાં કહીએ તો ‘નિખરે’ છે! એ જ સમય હોય છે કે કેટલાંક બાળકોનો અવાજ આટલો મોટો છે! અથવા તો અરે, આ બાળક પાસે તો ખૂબ સરસ ઘણા જ તર્ક છે! એવું વર્ગખંડ બહારના પર્યાવરણની પ્રક્રિયા દરમિયાન જાણવા મળે છે. ત્યારે ચિંતા સહિતનું ચિંતન એ જ વાતનું થાય કે વર્ગખંડમાં આ બાળકને નિખરવામાં આપણા કયા કયા નિયમો બાધારૂપ બની રહ્યા છે? ચાઇલ્ડ ફ્રેન્ડલી ક્લાસરૂમ નિર્માણની સંકલ્પનાની શરૂઆત કદાચ આવા ચિંતનથી જ થશે એવું અમારું આનુભાવિક માનવું છે.

ચાલો, વર્ગખંડ પ્રક્રિયાની શરૂઆત પહેલાંની આપણી મુખ્ય શરતને ફરી યાદ કરી લઈએ - બાળક માટે વિષય-વર્ગખંડ બન્યા છે, બાળક ફક્ત વિષય કે વર્ગખંડ માટે નથી બન્યું!

અમારી નવી નિશાળ…🐮🐐🐑

અમારી નવી નિશાળ…🐮🐐🐑

શાળા એટલે માત્ર ચાર દીવાલો વચ્ચેનું સ્થળ નથી, પરંતુ તે એક જીવંત ધબકાર છે, જ્યાં જ્ઞાનની જ્યોત પ્રજ્વલિત થાય છે. અમારી શાળા, એ તો જાણે નાના ભૂલકાંઓનું મિલનસ્થળ, જ્યાં વાતોના ગપાટા અને સાથે ભોજનની લહેજત માણવાનો અવસર મળે છે. અને જો બહાર ફરવા જવાનો મોકો મળે, તો આનંદનો કોઈ પાર જ ન રહે!

એક શનિવારની વાત છે, જ્યારે અમારી શાળા ભરવાડ ફળિયામાં શરૂ થઈ. અમારા શિક્ષકો બન્યા એ પશુપાલકો, જેઓ પ્રાણીઓની ભાષા સમજે છે. અમે શાળાની પાછળ આવેલા ગાયોના તબેલામાં ગયા, જ્યાં વિવિધ રંગો અને કદની ગાયો હતી. સાથે જ કેટલીક ભેંસો પણ હતી.

. ગાયોના માલિક તેમની ગાયોને નામથી બોલાવતા, અને ગાયો પણ જાણે તેમનો અવાજ ઓળખતી હોય તેમ તેમની પાસે આવતી. આ દૃશ્ય જોઈને બાળકો આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા. તેમના મનમાં પ્રશ્નો ઊઠવા લાગ્યા: “શું ગાયોને પણ નામ હોય છે?” તબેલામાં અમે વિવિધ રંગોની ગાયો જોઈ, અને બાળકોને સમજાયું કે ગાયો પણ વિવિધ રંગોમાં જોવા મળે છે. એક નાનું, દૂધ જેવું સફેદ વાછરડું જોઈને બાળકો બોલી ઊઠ્યાં, “આને કોણે રંગ કર્યો છે?” અમારા નવા શિક્ષકોએ અમને જણાવ્યું કે કઈ ગાય દૂધ આપે છે અને કઈ નથી આપતી.

ગાયો પછી, અમે ઘેટાં અને બકરાંના વાડા તરફ પ્રયાણ કર્યું. ત્યાં અમે તાજા જન્મેલા બકરીના બચ્ચાને જોયું. નાના બચ્ચાને હાથમાં લઈને રમાડવાની મજા જ કંઈક ઓર હતી. બાળકોના મનમાં ફરી એક નવો પ્રશ્ન ઊઠ્યો: “બકરીના ગળામાં જે શેર જેવું લટકે છે તેને શું કહેવાય?”  જવાબ મળ્યો: “ઘૂઘરી”. ઘેટાંના બચ્ચાનો અવાજ સાંભળીને બાળકોએ પણ તેમનો અવાજ કાઢવાનો પ્રયાસ કર્યો, જેમાં તેઓ ખૂબ આનંદિત થયાં.

અમે અનુભવ્યું કે જે લોકો પ્રાણીઓની સંભાળ રાખે છે તેઓ તેમના વિશે વધુ સારી રીતે જાણે છે અને બાળકોને પણ વધુ સારી રીતે સમજાવી શકે છે. આ મુલાકાતથી વર્ગમાં ઓછું બોલનારા બાળકો પણ એકબીજા સાથે ભળી ગયાં અને વાતાવરણ જીવંત બની ગયું. આ એક એવો અનુભવ હતો જે પુસ્તકોના પાનાંઓમાં ક્યારેય ન મળી શકે…. જોઈએ આ સૌના આનંદને !  >>>  CLICK HERE

ખુશીઓનો ખજાનો…

— 😍 ખુશીઓનો ખજાનો…😍

શીખવાની પ્રક્રિયા સીધી રેખામાં ચાલતી નથી, પરંતુ ચક્રાકાર હોય છે. ભાષા શીખવી જેટલી સહજ છે, તેટલી જ તેમાં ગૂંચવણો પણ છે. જો આપણે કોઈ ભાષાને બળજબરીથી શીખવાનો પ્રયાસ કરીએ, તો આપણે તેમાં કૃત્રિમ રીતે વાંચી, લખી, સાંભળી કે બોલી શકીએ, પરંતુ તે ભાષા આપણામાં ઊંડે સુધી ઊતરતી નથી. આપણો સંબંધ તે ભાષા સાથે ઉપરછલ્લો જ રહે છે.

આવું જ કંઈક ગુજરાતના ઘણા વિદ્યાર્થીઓ અને મોટેરાંઓ સાથે અંગ્રેજી ભાષાના કિસ્સામાં થઈ રહ્યું છે. ઘણા લોકો અંગ્રેજીમાં માસ્ટર ડિગ્રી ધરાવતા હોવા છતાં, સામાન્ય વાતચીતમાં પણ અસહજતા અનુભવે છે. સામાન્ય સૂચનાઓ વાંચવામાં કે ફોર્મ ભરવામાં પણ તેમને મુશ્કેલી પડે છે. આનું મુખ્ય કારણ તેમની ભાષા શીખવાની કૃત્રિમ પદ્ધતિ છે.

આપણી શાળાનો મુખ્ય ગુણધર્મ સહજતા રહ્યો છે. અહીં કશું જ સંપૂર્ણ આયોજિત હોતું નથી. દર વર્ષે પાઠ્યપુસ્તકના ભાગરૂપે 'ટ્રેઝર હન્ટ' રમાય છે. આ વખતે અંગ્રેજીના વર્ગો વધુ અનૌપચારિક રહ્યા. પ્રથમ યુનિટમાં વિદ્યાર્થીઓએ સંપૂર્ણ નેતૃત્વ લઈ લીધું તો શિક્ષકે ટ્રેઝર હન્ટ જરા વધુ સમય આપી રમાડવાનું નક્કી કર્યું. શિક્ષકે અત્યાર સુધીના પ્રયોગોની નોંધ કરી અને ટ્રેઝર હન્ટ માટેની પ્રક્રિયા નક્કી કરી:

😍 ખજાનો છુપાવવાની મુખ્ય જગ્યા નક્કી કરવી.

😍 તે જગ્યા સુધી પહોંચવાના માર્ગમાં આવતાં સ્થળો નક્કી કરવા, 

😍 શાળા કેમ્પસ બહારના આખા ગામને સાંકળી શકે તેવા સ્થળોની યાદી કરી જેથી વિદ્યાર્થીઓને શાળાની બહાર ફરવાનો મોકો મળે.

😍 તે સ્થળો માટે અંગ્રેજીમાં કોયડા બનાવવા.

😍 રમતના સામાન્ય નિયમો નક્કી કરવા.

😍 ગામમાં અલગ-અલગ જગ્યાએ ચિઠ્ઠીઓ છુપાવવા માટે મદદ લેવી.

અને આખરે એ દિવસ આવી ગયો જ્યારે સૌ ખજાનાની શોધમાં નીકળવાના હતા. 'રેડી, વન, ટુ, થ્રી, ગો' સાથે વિદ્યાર્થીઓ જૂથોમાં વહેંચાઈને કોયડા ઉકેલવા લાગ્યા. એક ચિઠ્ઠીમાં જાણીજોઈને સ્થળને બદલે વ્યક્તિની માહિતી હતી, જેનાથી તેઓ મૂંઝાયા, પરંતુ તેમની વચ્ચેની વાતચીતથી અમને સંતોષ થયો.

અંગ્રેજીમાં કોયડો ઉકેલ્યા પછી તેમનાથી ગામના દુકાનદારોને પણ અંગ્રેજીમાં પૂછાઈ જતું.. સામે દુકાનદારનું “હે.. એ.. એ..” આવતું ત્યારે સમજાતું કે આમને ગુજરાતીમાં પૂછવું પડશે.

કેટલીક ઘટનાઓ રમૂજી હતી. જેમ કે, એક ટેમ્પામાં શાક વેચવા આવનારને છોકરાંએ રોક્યો કારણ કે એક ચિઠ્ઠીની હિંટ શાકભાજી તરફ ઇશારો કરતી હતી. તેમણે ટેમ્પાવાળાને પૂછ્યું, “ચિઠ્ઠી છે?” પેલા ભાઈને એમ કે કદાચ આ ગામમાં શાકભાજી વેચવા કોઈ ચિઠ્ઠી જોઈતી હશે. તેણે હાથ જોડીને કહ્યું કે તેની પાસે કોઈ ચિઠ્ઠી નથી. જે સજા કરવી હોય એ કરો.  બીજી દુકાને એમણે દુકાનદારનાં પત્નીને ચિઠ્ઠી વિશે પૂછ્યું તો તેમણે કહ્યું કે તેમની પાસે કોઈ ચિઠ્ઠી છે નહીં પણ તમારે ભણવામાં કામ લાગતી હોય તો તેઓ ચિઠ્ઠી લખી આપશે.

આ ધમાચકડી સવારે ૧૦:૩૦ થી ૧:૩૦ સુધી ચાલી. ગામમાં પણ ચર્ચા થઈ રહી હતી કે બાળકો કંઈક શોધી રહ્યાં છે. આ રીતે તેઓ એક ટીમ બનીને પોતાની સામે આવેલી પરિસ્થિતિનો તાગ મેળવવા માટે મથતાં રહ્યા કોઈ સાયકલ લઈને પડ્યું પણ ખરું. કોઈને કાંટા વાગ્યા પણ ખરા પણ આ બધામાં તેઓ જે ટીમવર્ક શીખ્યા અને સ્વાભાવિક રીતે અંગ્રેજીનો ઉપયોગ કરતા થયા. હવે પછી તેઓ અંગ્રેજીનો સામનો કરશે ત્યારે તેમને મૂંઝવણ નહીં થાય તેની અમને ખાતરી છે અને એ જ અમારો ખુશીઓનો ખજાનો છે. >>>  Video link